Σήμερα το μεσημέρι αποφάσισα να αφήσω τη μοναξιά της υπόγειας κατοικίας μου και να ανέβω πάνω στης μαμάς για να φάμε παρέα όλη η οικογένεια. Προς μεγάλη μου απογοήτευση όμως η υποδοχή δεν ήταν και η καλύτερη.. Η μαμά είχε τις μαύρες της και για κάποιο δικό της λόγο δεν είχε καλή διάθεση.. Ξαφνικά δεν ένιωθα καθόλου καλά.. Ασυναίσθητα τα βήματα μου με οδήγησαν νηστική και λίγο στεναχωρεμένη έξω στην αυλή του σπιτιού. Ο ήλιος κρυμένος πίσω από ύποπτα σύννεφα πρόσδιδε το θαμπό φώς του στη λιγοστή πρασινάδα που είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της στο σχετικά άγονο χώμα. Τα καλλιεργημένα και περιποιημένα λουλούδια τα οποία επιμελείται η μαμά μου ήταν όλα ανθισμένα και πολύ όμορφα, δεν πρόσεξα όμως αυτά.. Το βλέμμα μου πήγε στις μικρές άγριες άσπρες μαργαρίτες που βλάστησαν μόνες τους σε μερικά σημεία της αυλής. Χωρίς να σκέφτομαι ανακάθισα στο έδαφος και άρχισα να κόβω το χαμομηλάκι.. Κόβοντας το πρώτο λουλουδάκι το άφησα όπως το έιχα κόψει στην άκρη του αντίχειρα μαζί με το δείκτη του αριστερού μου χεριού.. "πολύ όμορφο..": είπα μέσα μου.. και τότε είδα πως τα υπόλοιπα δάκτυλα φορούσαν και αυτά από μια μαργαριτούλα..Ενθουσιασμένη απο την ανακάλυψη άρχισα να γεμίζω τις κόχες των δακτύλων μου με τα ευεργετικά στην όψη και την όσφρηση λουλουδάκια. Η χαρά μου δεν περιγράφεται με λόγια..ένα εκατομμύριο όμορφες σκέψεις πέρασαν απο το μυαλό μου και το μόνο που μου έμενε ήταν απλά να κρατήσω την καλή διάθεση που βρήκα ξανά χάρη στην αλήθεια τη μοναδική αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ..η Ζωή είναι όμορφη και ότι και να έχει συμβεί πάντα βρίσκει τρόπους να επιβεβαιώνει την μεγαλωσύνη και την ομορφιά της..εμέις πρέπει απλά να κοιτάμε γύρω μας και θα τη δούμε σίγουρα να μας χαμογελάει.. !!!
