κοιτάζοντας το κατάφυτο με θαμνώδη βλάστηση πηγάδι σκόνταψε σε μία από τις πέτρες που είχαν πέσει με τον καιρό από το χτιστό στόμιο του και χωρίς να το καταλάβει γλίστρησε στο εσωτερικό του. Από την υγρασία και τα διάφορα φυτά το πηγάδι είχε μετατραπεί σε μια ατελείωτη γλίστρα που αντί να έχει κατακόρυφη ροή, φαινόταν να τον οδηγεί διαγώνια μέσα στη γη. Μέσα από ένα αρκετά μακρύ τούνελ που του φάνηκε αιωνιότητα από τις κωλοτούμπες έφτασε σε ένα απόλυτα κατάφυτο μέρος όπου ο ήλιος έκαιγε το ίδιο δυνατά. Ξαπλωμένος ανάσκελα παρατήρησε γύρω του. Το τοπίο ήταν λίγο πολύ το ίδιο, κατάφυτο δάσος με λίγο πολύ από τα ίδια είδη φυτών με πριν. Στη μία πλευρά όμως ακριβώς από πίσω του υψωνόταν ένας τεράστιος όγκος από βράχια πάνω στα οποία γράπωναν με τις ρίζες τους τεράστια αιωνόβια δέντρα με πυκνό φύλλωμα. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το θέαμα, όμως αυτό που του έκανε πιο πολλή εντύπωση ήταν οι ήχοι.. Τώρα πια ήταν σίγουρος, άκουγε τραγουδιστά μουρμουρητά στο αέρα.. Συνέχιζε όμως να είναι πολύ κουρασμένος και έτσι χτυπημένος και από την κατρακύλα δεν άντεξε, αποκοιμήθηκε εκεί στο ίδιο σημείο που προσγειώθηκε, μέσα σε μια μυρωδάτη σκοινιά φορτωμένη με τους μικροσκοπικούς μαύρους καρπούς της που απλά έκαναν αυτό το αναπάντεχο στρώμα του πιο μαλακό και μυρωδάτο.
Συνεχίζεται...
Συνεχίζεται...
