Το κείμενο που έστειλα στην Ε.Ε για αντίθεση μου στην επέκταση του πιστοποιητικού κοβιντ

 Είναι παράλογο να επιμένουμε στη χρήση πιστοποιητικών. Πλέον τίθενται πραγματικά προβλήματα νόσησης όχι του σώματος αλλά της ψυχής μας. Ο κορωνοιός υπήρξε αφορμή να νοσήσουν υγιείς άνθρωποι με ένα πειραματικό εμβόλιο και μόνο οι παρατηρήσεις από τις παρενέργειες μας πληγώνουν καθημερινά. Έχουμε απανθρωπιστεί, θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στη λογική, το παράλογο βασιλεύει πια παντού γύρω μας και εμείς στηριζόμαστε σε ένα κομμάτι χαρτί για να μας πει αν μπορούμε να τραφούμε(ψώνια από σουπερμάρκετ), να κοινωνικοποιηθούμε(να πιούμε ένα καφέ σε μία καφετέρια), να μορφωθούμε και γενικά να ζήσουμε. Στο τέλος δεν θα μπορεί κανείς μας να ζήσει φυσιολογικά, ήδη βλέπουμε αύξηση της εγκληματικότητας. Η Αγγλία ήδη απέσυρε όλα τα πιστοποιητικά και το άφησε στους πολίτες να προστατεύονται και να προστατεύουν τους γύρω τους. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν ανθρωπότητα αυτό πρέπει να κάνουμε, να σκεφτόμαστε ως σύνολο όχι ως μοναδικές οντότητες. Και αυτό σημαίνει ότι κάθε μας πράξη δεν αποσκοπεί στη δική μας ευχαρίστηση αλλά του όλου. Το να πάω να εμβολιαστώ για να αποκτήσω πιστοποιητικό δεν σημαίνει πια ότι προστατεύω τους γύρω μου γιατί νοσώ και μεταδίδω άρα εξακολουθώ να είμαι κίνδυνος. Προτιμώ να κρατάω αποστάσεις να είμαι ευγενικός και απαλός άνθρωπος, να δείχνω το χαμόγελο μου χωρίς μάσκα έστω από μακρυά, χωρίς να μιλάω φωναχτά αλλά με αγάπη. Χρειαζόμαστε, αγάπη, έμπνευση, ομορφιά.. Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζούμε γιατί φυτοζωούμε. Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας. Έχουμε μία πανδημία στα χέρια μας, έχουμε μάθει να ζούμε με αυτήν, το μόνο που μένει είναι να πετάξουμε την πανοπλία που νομίζαμε μέχρι τώρα ότι μας προστατεύει αλλά στην πραγματικότητα το βάρος της καταπονεί το σώμα μας και σιγά σιγά μας καθιστά ανάπηρους για όλα τα ανθρώπινα και αυτονόητα..

Θεατρικό μονόπρακτο 22/11/2021

 

Σκηνικό: Πλατεία κάπου στον κόσμο. Είναι πρωί. Ενα άτομο με πυτζάμες βρίσκεται ξαπλωμένο στο κέντρο της πλατείας. Οι περαστικοί περνάνε, μερικοί κοιτάνε, δύο-τρείς κοντοστέκονται αλλά τελικά φεύγουν. Μία κυρία δεν αντέχει το θέαμα και ρωτάει

Ηλικιωμένη κυρία: “είναι ζωντανός; “

μία νεαρή πέρνει θάρρος και απευθύνεται στον πεσμένο άνθρωπο:

Νεαρή:” Ει κύριε, με ακούτε;”

Το ‘κουφάρι’ κουνιέται λίγο αλλά αργά και νωχελικά σαν να ξυπνάει. Ανασηκώνεται αργά, πολύ αργά και μόλις στηριξει λίγο την πλάτη στα χέρια ψελλίζει με ειλικρινή απορία:

Πρωταγωνιστής: “Πού είμαι;”

Ένας άλλος απαντάει;

Θεατής: “Στην πλατεία!”

Πρωταγωνιστής: “Μα.. δεν θυμάμαι… Πως βρέθηκα εδώ;..”

Όλοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον αλλά σιωπούν γιατί δεν ξέρουν τί να πουν.

Κάπου στο βάθος ξεκινάει μουσική του δρόμου, ένα βιολοντσέλο παίζει μία όμορφη αλλά λυπητερή μελωδία. Ο άνθρωπος συνεχίζει να μιλάει:

Πρωταγωνιστής: “Θυμάμαι όμως .. κάτι..(και εννοεί κάτι άλλο)

Θεατής: “Τί;” ρωτάει με απορία και ενδιαφέρον.

Πρωταγωνιστής: “Θυμάμαι ότι κάποτε ήμουν ευτυχισμένος!”

Ηλικιωμένη κυρία: “Ωραία καλά το πάτε! Τί θυμάστε δηλαδή:”

Πρωταγωνιστής: Θυμάμαι το χαμόγελο μου στον καθρέφτη κάθε πρωί όταν ετοιμαζόμουν για δουλειά! (σηκώνεται κανονικά, ούτε αργά ούτε γρήγορα επάνω στέκεται και σταματάει να κινείται, κοιτάει κάπου στο κενό με νοσταλγία και λέει:) Μου άρεσε να πηγαίνω για δουλειά!

Σιωπή παντού..

Πρωταγωιστής: “Μετά θυμάμαι..(αλλάζει η έκφραση στο πρόσωπο και κάθεται σιγά σιγά πάλι στο έδαφος) να φοβάμαι..” Κίνηση σώματος αργή-σιωπή.., “Θυμάμαι να προσπαθώ να κρατήσω το χαμόγελό μου.. Έφερνα συχνά στο μυαλό μου ένα γνωμικό που είχα διαβάσει κάπου που έλεγε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και μετά καλυτερεύουν όλα.. αλλά όχι..

Θυμάμαι να έχω κάνει όλα όσα μου είχαν πει για να μηξν κινδυνέψω αλλά εξακολουθούσα να φοβάμαι γιατί ενώ μου είχαν πει(τονισμένα) ότι θα τελείωναν όλα, όλα γίνοντας χειρότερα(σκυμένο κεφάλι και μετά ανασηκώνει το κεφάλι) Θυμάμαι! Είμαι ανθρωπος , όχι Θεός, αλλά έχω μία υπερδύναμη...να αγαπάω.. Να αγαπάω τη ζωή, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τη φύση αλλά όχι.. σιγά σιγά και χωρίς να το αντιληφθώ μου το πήραν και αυτό.. με έμαθαν να φοβάμαι!(ο τόνος της φωνής μεγαλώνει) Γιατί ξαφνικά έγινα κίνδυνος! Ποιός;! Εγώ!! Μα γιατί.. Αφού έκανα όλα όσα μου είπαν να κάνω για να είμαι Ελεύθερος!”

Θεατής3: “Πάντα ήσουν ελεύθερος, σε εξαπάτησαν!”

Άλλος από άλλη πλευρά φωνάζει:

Θεατής 4: “Φόρα τη μάσκα σου, είμαστε πολλοί εδώ, θα μας κολλήσεις τίποτα!” Άλλος φωνάζει:

Θεατής 3: Τί να μας κολλήσει ρε;! Αλήθεια: Δεν βλέπετε πού έχουμε καταντήσει;!”

Ο άνθρωπος με τις πυτζάμε σηκώνεται κάνει ένα βήμα μπροστά και λέει:

Πρωταγωνιστής: “Αλήθεια ποιά είναι η αλήθεια;”

Άλλος φωνάζει:

Θεατής 1: “Μας κοροϊδεύουνε!”

Θεατής 4: “Θέλουν το καλό μας!”

Θεατής 3: “ Θα πεθάνουμε όλοι..”

Θεατής 2: Μα αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποτε..”

Ο άνθρωπος με τις πυτζάμε κάθεται πάλι κάτω και λέει:

Πρωταγωνιστής: “Δεν θέλω άλλο αυτό που θυμάμαι.. θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, τότε όταν είχα το χαμόγελό μου αλλιώς θα τρελαθώ..”

Ένας απ’’εξω λέει επιδεικτικά

Θεατής 5: “Έιι! Έχεις ήδη τρελαθεί αλλιώς πως βρέθηκες εδώ;!..”

Σιωπάνε όλοι κουνώντας το κεφάλι με νόημα και ετοιμάζονται να πάρουν ο καθένας το δρόμο του.

Το βιολοντσέλο συνεχίζει να παίζει και όταν τελειώνει το κομμάτι όλοι έχουν διαλυθεί και ο άνθρωπος με τις πυτζάμες σηκώνεται να φύγει και λέγοντας “Γιατί.. γιατί.. γιατί..” φεύγει και αυτός..

Έργο γραμμένο για την ιδέα μου για κινητό μουσικό θέατρο του δρόμου τώρα που τα μέτρα αποκλείουν τους ανεμβολίαστους από τον πολιτισμό.

Επίσης θα μπορούσαμε σαν ομάδα να παρωτρύνουμε τους περαστικούς να λένε μερικές από τις ατάκες των θεατών για να γίνει πιο ζωντανό ακόμη!

Για την αφοσίωση..

                                                   Το ραβδί

Ξύπναγε ο παππούς από τα χαράματα εκεί στην ορεινή Κύπρο, όπως και όλοι οι συγχωριανοί του εκείνες τις εποχές. Η γιαγιά τους είχε έτοιμο το ‘μπούκκωμα” : ελιές ψωμί και αν περίσσευε και λίγο χαλλούμι, και κινάγανε για το χωράφι. Το γαϊδουράκι ήρεμα να ακολουθεί μέσα από μικρά δύσβατα μονοπάτια. Περνώντας από το ρέμα σίμωνε σε ένα σημαδεμένο με πατσαβούρα πλατάνι και όταν χρειαζότανε του έκοβε τα κλαδιά και άφηνε μόνο τον κορμό να υψωθεί στον ουρανό. Κάθε μέρα το κοίταζε ο παππούς, το φρόντιζε, του μίλαγε μέχρι που μετά από χρόνια έγινε μακρύ όσο το ήθελε. Αλλά πάλι δεν σταματούσαν εκεί οι φροντίδες του, ίσα ίσα τώρα ξεκίνούσε το καλό.. Το έκοβε προσεκτικά, το έδενε στον γαϊδαράκο και το πήγαινε σπίτι και αφού του καθάριζε τη φλούδα με το καλό του το “τσακκί”(μαχαίρι που δίπλωνε και έμπαινε στην τσέπη του γελέκου), το έβαζε σε ίσιο μέρος να ξεραθεί καλά. Όταν ήταν έτοιμο, το πέρναγε με λάδι καλό. Το κοίταγε με υπερηφάνεια! Αυτό θα ήταν για την προίκα της κόρης! Ήταν μακρύ, ελαφρύ και ευλύγιστο. Απαραίτητο εργαλείο για το μάζεμα των ελιών, των αθασιών(αμυγδάλων) και των καρυδιών. Χωρίς αυτό κανένα νοικοκυριό δεν μπορούσε να επιβιώσει εκείνα τα χρόνια! Ήταν τόσο σημαντικό τότε που τα κρέμαγαν τα ραβδιά τους σε περίοπτο σημείο μέσα στο σπίτι όχι μόνο για να φαίνεται η νοικοκοιροσύνη του σπιτιού αλλά και να είναι βέβαιοι ότι είναι λειτουργικά και δεν έχουν σαπίσει ή φαγωθεί από σκώρο. Στο ίδιο τοίχο κρέμαγαν και το τσέστο, απαραίτητο για την προετοιμασία φαγητού, στέγνωμα λαχανικών, ζύμωμα κτλ όπως και άλλα χρήσιμα και απαραίτητα εργαλεία και αντικείμενα για τη διαβίωσή τους. Όλα αυτά παρέμεναν μέσα στο σπίτι όλα τα χρόνια και μόνο αν η ζημιά τους ήταν ανεπανόρθωτη και μόνο τότε αντί να τα επισκευάσουν έφτιαχναν άλλα ή αγόραζαν από το παζάρι που γινόταν μία φορά το χρόνο.

Ωραίες εποχές θα μου πείτε.. ναί αλλά όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί αλλά είχαν κάτι που εμείς όχι μόνο έχουμε ξεχάσει αλλά και σε μερικές περιπτώσεις έχουμε σχεδόν αποποιηθεί.. Την αφοσίωση.. Τώρα όλοι έχουμε έυκολη την αντικατάσταση σε όλα, δουλειά αντικείμενα, σπίτι ακόμη και συντρόφους Εχει γίνει πια τόσο αυτονόητο για εμάς ότι όλα αντικαθίστανται που δεν στεκόμαστε ούτε μία στιγμή να αναλογιστούμε ούτε αυτό τον κόπο πίσω από ένα αντικείμενο, ένα σπίτι, μία σχέση και τα πετάμε στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη.. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ θα γύρναγα πάλι πίσω στην εποχή του παππού μου και θα υιοθετούσα αυτόν τον τρόπο ζωής όσο είναι δυνατόν για να νιώσω μέχρι το μεδούλι μου εκείνο το χαμόγελο ικανοποίησης που είχε βλέποντας το ραβδί του να μεγαλώνει με την απρόσκοπτη του αφοσίωση και αγάπη αναλογιζόμενος το πόσο καλό θα έκανε σε αυτόν που θα το χρησιμοποιούσε..

Η τρελο-Κατίνα..

Συνήθως ο άντρας της δούλευε μέχρι αργά τα βράδυα. Έτσι δεν είχε συχνά όρεξη για συμπτύξεις αλλά καμιά φορά σαν τελείωνε την καλούσε στα ενδότερα,της έκανε ότι κόλπα ήξερε και μετά έπεφτε βαρύς σε βαθύ ύπνο. Τα καλοκαίρια αυτή ζεσταινότανε πολύ και σηκωνόταν αμέσως μόλις τελείωνε το κουτούπωμα και χωνόταν κάτω απο το δροσερό νερό της ντουζιέρας. Και μετά άμα είχε πανσέληνο έβγαινε έξω στο μπαλκόνι, στο κέντρο της κοινής αυλής που ήταν περιτριγυρισμένη απο ψηλές πολυκατοικίες και ζωηρά μπαλκόνια. Έβγαινε γυμνή και σε κοινή θέα με όποιον τύχαινε να είναι ξύπνιος εκείνη την ώρα χωρίς να την κόφτει. Ακούμπαγε τα σχετικά της στο μικρό στρογγυλό τραπεζάκι και όπως ήταν υγρή απο το ντουσάρισμα αρχίναγε να αλοίφει αργά αργά το σώμα της με τις μυρωδικές της κρέμες και κηραλοιφές μία γέρνωντας προς αυτό και μία κοιτώντας το φεγγάρι σαν υπνωτισμένη.. Καμιά φορά σιγοτραγούδαγε απαλά σαν νανούρισμα το "Φεγγαράκι μου λαμπρό".. Τα λυτά μακρυά της μαλλιά αγκάλιαζαν το σώμα της σαν ξέφρενος συρφετός από στιλπνό μαύρο και το λιγοστό φως του φεγγαριού φώτιζε τα λιγοστά ζουμερά της μέρη.. Μέσα από το τζάμι την παρακολουθούσε ανελλιπώς ο άλλος της εαυτός.. Ήταν ώρα ησυχίας, ώρα περισυλλογής.. Το μωρό κοιμόταν ειρηνικά στο μικρό του δωμάτιο του και ο  γιός κούρνιαζε γλυκά και πονεμένα μέσα στο μυαλό της. Αυτόν έβλεπε και ολούθε όλη μέρα παντού μέσα και έξω απο το σπίτι, να παίζει, να γελάει, να της κάνει σκανταλιές..  Η τρελο-Κατίνα που δεν φοβόταν κανέναν και έβριζε τους γείτονες σε κάθε ευκαιρία. Πού ξανακούστηκε γυμνή γυναίκα να γίνεται θέαμα του καθενός.. Αλλά δεν είχε τίποτα να χάσει... Τον είχε ήδη χάσει.. το μεγάλο γιο που ήταν μικρός ακόμη και από το φόβο της μην πάρει τον στραβό το δρόμο έχασε και αυτή τα λογικά της.. Έτσι έγινε η Τρελο-Κατίνα του χωριού.. για να μην χαθεί εντελώς και αυτή..

Το πηγάδι των Ευχών- η συνέχεια..

κοιτάζοντας το κατάφυτο με θαμνώδη βλάστηση πηγάδι σκόνταψε σε μία από τις πέτρες που είχαν πέσει με τον καιρό από το χτιστό στόμιο του και χωρίς να το καταλάβει γλίστρησε στο εσωτερικό του. Από την υγρασία και τα διάφορα φυτά το πηγάδι είχε μετατραπεί σε μια ατελείωτη γλίστρα που αντί να έχει κατακόρυφη ροή, φαινόταν να τον οδηγεί διαγώνια μέσα στη γη. Μέσα από ένα αρκετά μακρύ τούνελ που του φάνηκε αιωνιότητα από τις κωλοτούμπες έφτασε σε ένα απόλυτα κατάφυτο μέρος όπου ο ήλιος έκαιγε το ίδιο δυνατά. Ξαπλωμένος ανάσκελα παρατήρησε γύρω του. Το τοπίο ήταν λίγο πολύ το ίδιο, κατάφυτο δάσος με λίγο πολύ από τα ίδια είδη φυτών με πριν. Στη μία πλευρά όμως ακριβώς από πίσω του υψωνόταν ένας τεράστιος όγκος από βράχια πάνω στα οποία γράπωναν με τις ρίζες τους τεράστια αιωνόβια δέντρα με πυκνό φύλλωμα. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το θέαμα, όμως αυτό που του έκανε πιο πολλή εντύπωση ήταν οι ήχοι.. Τώρα πια ήταν σίγουρος, άκουγε τραγουδιστά μουρμουρητά στο αέρα.. Συνέχιζε όμως να είναι πολύ κουρασμένος και έτσι χτυπημένος και από την κατρακύλα δεν άντεξε, αποκοιμήθηκε εκεί στο ίδιο σημείο που προσγειώθηκε, μέσα σε μια μυρωδάτη σκοινιά φορτωμένη με τους μικροσκοπικούς μαύρους καρπούς της που απλά έκαναν αυτό το αναπάντεχο στρώμα του πιο μαλακό και μυρωδάτο.

Συνεχίζεται...

Και μία παραβολή..

Κάποτε ήταν ένας νέος άνθρωπος που ζούσε με τους γονείς και τα αδέλφια του σε ένα απομακρυσμένο τόπο. Έτυχε όταν έφτασε στην ηλικία των 12 όπως πήγε για ύπνο το βράδυ έπεσε σε βαθύ λήθαργο για 20 χρόνια. Οι γονείς του που τον φρόντιζαν πέθαναν και τα αδέλφια παντρεύτηκαν και έφυγαν μακρυά. Ο νέος κοιμόταν ειρηνικά και συνεχόμενα, μυστήριο θα μου πείτε αλλά ..συμβαίνει!.. Κατά τη διάρκεια του ύπνου του έβλεπε όνειρο ότι ζούσε κανονικά, ότι μάθαινε τα μυστικά του να ζείς , φύτευε τα χωράφια του πατέρα του κάτω από τις οδηγίες του, θέριζε, τάϊζε τα ζώα, έφτιαχνε τα αντικείμενα που χρειαζόταν για τις καθημερινές του ανάγκες, χτυπούσε, σηκωνότανε, παραπονιότανε όπως κάθε άνθρωπος.., όλα όμως αυτά σε απόλυτο σκοτάδι.. έτσι τα έβλεπε! Μήν με ρωτάτε γιατί αλλά έτσι τα έβλεπε, ίσως γιατί το σπίτι στο οποίο έμενε και κοιμόταν ήταν σκοτεινό και χωρίς παράθυρα, φτιαγμένο ειδικά για να συγκρατεί το κρύο το χειμώνα και δροσιά το καλοκαίρι. Έτσι τα φτιάχναν τότε γιατί φοβούνταν πολύ απ΄ το κρύο μην αρρωστήσουν(..φόβος!..).. Από την πολυκαιρία όμως και επειδή δεν υπήρχε κανείς εκτός από τον κοιμωμένο νέο το σπίτι άρχισε να χαλάει, το χωμάτινο υπόστρωμα της στέγης έφευγε με τη βροχή (μετά τα πρώτα πρωτοβρόχια τα χωμάτινα δώματα τα περνούσαν με ένα βαρύ κορμό και τα πατίκωναν για να κάνουν το χώμα συμπαγές και να μην υποχωρεί από την πολλή βροχόπτωση)
Μία μέρα λοιπόν μετά που είχε βρέξει αρκετά δυνατά σε ένα σημείο του σπιτιού ένα μικρό κομμάτι κλαδιών και χώματος είχε υποχωρήσει αρκετά ώστε να φορέσει να περάσει μια δυνατή ηλιακτίδα του χειμωνιάτικου ήλιου που ξεπρόβαλε αμέσως μετά τη δυνατή βροχή παρέα με το ουράνιο τόξο..  Κάποια στιγμή μια ηλιακτίδα βρέθηκε να τρεμοπαίζει στο πρόσωπο του κοιμώμενου νέου. Μόλις αυτή έφτασε στα μάτια του ο νέος ξύπνησε ευθύς και στάθηκε και κοίταζε τον ήλιο μέσα από τη χαραμάδα.. Έμεινε εκεί αρκετή ώρα σαν να προσπαθούσε να συνέλθει και να εννοήσει το τί συνέβαινε. Προφανώς αυτή η ηλιακτίδα του είχε διακόψει ένα από τα πολλά όνειρα τα οποία εκλάμβανε ως πραγματικότητα ...και τώρα έπρεπε να ξεδιαλύνει το μυστήριο..! 

Ο ήλιος προχώρησε την πορεία του και έπαψε σταδιακά να  έχει πρόσβαση από τη χαραματιά.. Ο νέος παρακινημένος από ένα πρωτόγονο συναίσθημα έψαξε την πόρτα του πλίνθινου σπιτιού και βγήκε έξω! Εκεί αντίκρυσε τον ήλιο στο μεγαλείο του καταμεσήμερα, τον κοίταξε κατάμματα και άρχισε να του μιλάει! :
"ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΩΩΩ! Μα εγώ δεν ήξερα ότι υπάρχεις και εσύ ήρθες να μου δείξεις ότι κοιμόμουν τόσο καιρό!! Η ευγνωμοσύνη μου προς εσένα είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρω πως να την εκφράσω!!! ΩΩΩ! Μα αλήθεια!! Τι καλό σου έκανα για να με αγαπάς τόσο πολύ ώστε να έρθεις να ρίξεις το φώς σου μέσα από την ταπεινή μου κατοικία και να με ξυπνήσεις από αυτό το νοσηρό ύπνο!!!!"

Ο ήλιος δεν απάντησε αλλά συνέχισε να λάμπει αγέρωχος, ζεστός και να σκορπίζει μέσα από την πρόσφατα αναδυόμενη υγρασία ένα απαλό κύμα ζεστασιάς ποτισμένο με αρώματα από το νωπό χώμα, τη λασμαρί που ήταν εκεί δίπλα φυτεμένη από τη μακαρίτισσα μάνα του... Άρχισε τότε ο νέος να βλέπει γύρω του και να προγραμματίζει τις επόμενες εργασίες του. Επιδιόρθωσε το σπίτι, φύτεψε το σιτάρι που βρήκε στην αποθήκη του πατρικού του, κλάδεψε τα δέντρα και άρχισε να παρατηρεί την πορεία της φύσης κάτω από το λάμπερό ήλιο.. Το φυτεμένο σιτάρι άρχισε να λάμπει καταπράσινο κάτω από τις ακτίνες του δυνατού ήλιου και να μεγαλώνει, να μεγαλώνει... να ανθίζει και τέλος να κιτρινίζει και να αναδύει μια θερμή γλυκιά ευωδία που θύμιζει την ίδια τη ζεστασιά του ήλιου και το ψωμί του τη γεύση της ίδιας της ζωής.. Οι μηλιές άνθισαν και αυτές και από το απαλό αεράκι άρχισαν ένας ένας οι ανθοί να πέφτουν και να δίνουν τη θέση τους σε αρχικά μικρούς πράσινους σφαιρικούς σβώλους και να μεγαλώνουν και με τη βοήθεια του θερμού ήλιου να γίνονται όμορφα μεγάλα κόκκινα κατακόκκινα μήλα. Και πάλι το αεράκι φύσηξε και έκανε τα χαλασμένα μήλα να πέσουν κάτω για να γίνουν τροφή για τα άγρια ζώα και τα πάσης λογής ζωντανά.. Έβλεπε ο νέος και θαύμαζε το μεγαλείο της φύσης κάτω από το λαμπερό ήλιο. Κάθε που νύχτωνε έμπαινε στο φτωχικό του με γεμάτο το καλάθι από τα αγαθά της πλούσιας γής και δόξαζε τον Ύψιστο για την Παντοδυναμία και την ομορφιά της Πλάσης στην οποία τον έφερε να ζεί.. κοιμόταν ειρηνικά με τη δύση του ήλιου και ξυπνούσε με τις πρώτες ακτίνες του από το παράθυρο που άνοιξε προνοητικά κατά την επιδιόρθωση του πατρικού του.. 

Μία μέρα δεν άντεξε και κατά το μεσημέρι κοίταξε τον ήλιο κατάματα και τον ρώτησε:
" Αγαπητέ μου Ήλιε πές μου σε παρακαλώ! Απορώ! Γιατί με Αγαπάς τόσο ώστε να φωτίζεις την Κάθε μου μέρα και όχι μόνο!..,  να μου παρέχεις τόοσα πολλά καλά απαραίτητα για τις γήινες ανάγκες μου; τί καλό σου έχω κάνει εγώ για να με φροντίζεις τόσο, ειδικά εμένα που γνώριζα μόνο το σκοτάδι και το πως να παραπονιούμαι για τα πάντα.. Και σύ μου έδειξες το φώς και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής στον οποίο δεν μπορώ πια να παραπονιέμαι ούτε να λυπάμαι γιατί όλα είναι τόσο όμορφα..!!!!!" 

Και ο ήλιος απάντησε: " Είμαι η ίδια η Αγάπη με την οποία ο Θεός έπλασε αυτό τον κόσμο και ότι υπάρχει σε αυτόν είναι μέρος της Αγάπης του Θεού που δεν μετριέται ούτε υπολογίζεται σε πράξεις. Αυτός είναι η Ζωή.. Η ίδια η ΑΓΑΠΗ!! Είναι Αμέτρητη η Αγάπη του Θεού και αυτήν πρέπει οι άνθρωποι ως μέρος της δημιουργίας του να μεταλαμπαδεύουν αγαπώντας και σε όλα τα υπόλοιπα πλάσματα και στοιχεία της φύσης... Μέσα σε αυτήν γεννιόμαστε όλοι και πρέπει να μεταδίδουμε το φώς της για να συνεχίσει να κάνει τον κύκλο.."

Αυτά είπε ο Ήλιος και κρύφτηκε πίσω από ένα μικρό συνεφάκι, ο νέος όμως δεν πτοήθηκε γιατί ήξερε ότι θα φανεί και πάλι μετά από λίγο όταν θα τον είχε πραγματικά Ανάγκη..

Δ.Ζ

Προβληματισμοί... Τελικά πώς συμπεριφερόμαστε οι άνθρωποι μερικές φορές..

Σε μία από τις πολλές βόλτες μου στο ύπαιθρο την προηγούμενη βδομάδα και ενώ βρισκόμουν σε μία άκρως απομακρυσμένη περιοχή βαθιά στο άγνωστο τα μάτια μου αντίκρυσαν ένα ανατριχιαστικό θέαμα.. εικόνα που σε κάνει να αναρωτιέσαι..πώς συμπεριφερόμαστε τελικά μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι!!!! Το συμπεράσμα της εικόνας είναι απλό... Καθόλου σεβασμός ούτε προς τη φύση ούτε προς τα ζώα και ειδικά καθόλου ντροπή ούτε καν σκέψη από τον "καλλιτέχνη" για το πώς θα αντιδρούσε ένας λογικός άνθρωπος αντικρύζοντας αυτό το "΄εργο" της παράνοιας..

 Και όμως!!! Θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αυτά και πολλά άλλα στις απλές και καθημερινές μας σκέψεις και πράξεις... Και γώ θα ήθελα να του πώ αυτουννού του έξυπνου: "Τί σου έκανα ρέ και έπρεπε να γίνω θύμα της βλακείας σου; Μήπως έκανα κάτι κακό που απλά περιπλανιώμουν στα ..."λημέρια":σου και θαύμαζα το μεγαλείο της φύσης και αντί αυτού γιατί με αναγκάζεις τώρα να έχω δεύτερες σκέψεις για το ανθρώπινο γένος και την ανθρώπινη αναισθησία... Εμένα που αλήθεια πιστεύω στην από γεννησιμιού σου καλοσύνη! Ναί ρέ! Πιστεύω! Ότι έχεις το μυαλό να αντιληφθείς την αλήθεια και να πείς ...ήμαρτον.. και να το σκύψεις το κεφάλι..όχι σε μένα..! Σε σένα τον ίδιο γιατί εσένα προσβάλλεις με τις πράξεις σου!! "
 Και με αυτά θέλω να πώ ότι απλά πιστεύω και ελπίζω οτι όλη η ανθρωπότητα αργά η γρήγορα αλλάζει.. γίνεται καλύτερη..αλήθεια το πιστεύω.. καί το ελπίζω!!...