Το ραβδί
Ξύπναγε ο παππούς από τα χαράματα εκεί στην ορεινή Κύπρο, όπως και όλοι οι συγχωριανοί του εκείνες τις εποχές. Η γιαγιά τους είχε έτοιμο το ‘μπούκκωμα” : ελιές ψωμί και αν περίσσευε και λίγο χαλλούμι, και κινάγανε για το χωράφι. Το γαϊδουράκι ήρεμα να ακολουθεί μέσα από μικρά δύσβατα μονοπάτια. Περνώντας από το ρέμα σίμωνε σε ένα σημαδεμένο με πατσαβούρα πλατάνι και όταν χρειαζότανε του έκοβε τα κλαδιά και άφηνε μόνο τον κορμό να υψωθεί στον ουρανό. Κάθε μέρα το κοίταζε ο παππούς, το φρόντιζε, του μίλαγε μέχρι που μετά από χρόνια έγινε μακρύ όσο το ήθελε. Αλλά πάλι δεν σταματούσαν εκεί οι φροντίδες του, ίσα ίσα τώρα ξεκίνούσε το καλό.. Το έκοβε προσεκτικά, το έδενε στον γαϊδαράκο και το πήγαινε σπίτι και αφού του καθάριζε τη φλούδα με το καλό του το “τσακκί”(μαχαίρι που δίπλωνε και έμπαινε στην τσέπη του γελέκου), το έβαζε σε ίσιο μέρος να ξεραθεί καλά. Όταν ήταν έτοιμο, το πέρναγε με λάδι καλό. Το κοίταγε με υπερηφάνεια! Αυτό θα ήταν για την προίκα της κόρης! Ήταν μακρύ, ελαφρύ και ευλύγιστο. Απαραίτητο εργαλείο για το μάζεμα των ελιών, των αθασιών(αμυγδάλων) και των καρυδιών. Χωρίς αυτό κανένα νοικοκυριό δεν μπορούσε να επιβιώσει εκείνα τα χρόνια! Ήταν τόσο σημαντικό τότε που τα κρέμαγαν τα ραβδιά τους σε περίοπτο σημείο μέσα στο σπίτι όχι μόνο για να φαίνεται η νοικοκοιροσύνη του σπιτιού αλλά και να είναι βέβαιοι ότι είναι λειτουργικά και δεν έχουν σαπίσει ή φαγωθεί από σκώρο. Στο ίδιο τοίχο κρέμαγαν και το τσέστο, απαραίτητο για την προετοιμασία φαγητού, στέγνωμα λαχανικών, ζύμωμα κτλ όπως και άλλα χρήσιμα και απαραίτητα εργαλεία και αντικείμενα για τη διαβίωσή τους. Όλα αυτά παρέμεναν μέσα στο σπίτι όλα τα χρόνια και μόνο αν η ζημιά τους ήταν ανεπανόρθωτη και μόνο τότε αντί να τα επισκευάσουν έφτιαχναν άλλα ή αγόραζαν από το παζάρι που γινόταν μία φορά το χρόνο.
Ωραίες εποχές θα μου πείτε.. ναί αλλά όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί αλλά είχαν κάτι που εμείς όχι μόνο έχουμε ξεχάσει αλλά και σε μερικές περιπτώσεις έχουμε σχεδόν αποποιηθεί.. Την αφοσίωση.. Τώρα όλοι έχουμε έυκολη την αντικατάσταση σε όλα, δουλειά αντικείμενα, σπίτι ακόμη και συντρόφους Εχει γίνει πια τόσο αυτονόητο για εμάς ότι όλα αντικαθίστανται που δεν στεκόμαστε ούτε μία στιγμή να αναλογιστούμε ούτε αυτό τον κόπο πίσω από ένα αντικείμενο, ένα σπίτι, μία σχέση και τα πετάμε στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη.. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ θα γύρναγα πάλι πίσω στην εποχή του παππού μου και θα υιοθετούσα αυτόν τον τρόπο ζωής όσο είναι δυνατόν για να νιώσω μέχρι το μεδούλι μου εκείνο το χαμόγελο ικανοποίησης που είχε βλέποντας το ραβδί του να μεγαλώνει με την απρόσκοπτη του αφοσίωση και αγάπη αναλογιζόμενος το πόσο καλό θα έκανε σε αυτόν που θα το χρησιμοποιούσε..
