Σκηνικό: Πλατεία κάπου στον κόσμο. Είναι πρωί. Ενα άτομο με πυτζάμες βρίσκεται ξαπλωμένο στο κέντρο της πλατείας. Οι περαστικοί περνάνε, μερικοί κοιτάνε, δύο-τρείς κοντοστέκονται αλλά τελικά φεύγουν. Μία κυρία δεν αντέχει το θέαμα και ρωτάει
Ηλικιωμένη κυρία: “είναι ζωντανός; “
μία νεαρή πέρνει θάρρος και απευθύνεται στον πεσμένο άνθρωπο:
Νεαρή:” Ει κύριε, με ακούτε;”
Το ‘κουφάρι’ κουνιέται λίγο αλλά αργά και νωχελικά σαν να ξυπνάει. Ανασηκώνεται αργά, πολύ αργά και μόλις στηριξει λίγο την πλάτη στα χέρια ψελλίζει με ειλικρινή απορία:
Πρωταγωνιστής: “Πού είμαι;”
Ένας άλλος απαντάει;
Θεατής: “Στην πλατεία!”
Πρωταγωνιστής: “Μα.. δεν θυμάμαι… Πως βρέθηκα εδώ;..”
Όλοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον αλλά σιωπούν γιατί δεν ξέρουν τί να πουν.
Κάπου στο βάθος ξεκινάει μουσική του δρόμου, ένα βιολοντσέλο παίζει μία όμορφη αλλά λυπητερή μελωδία. Ο άνθρωπος συνεχίζει να μιλάει:
Πρωταγωνιστής: “Θυμάμαι όμως .. κάτι..(και εννοεί κάτι άλλο)
Θεατής: “Τί;” ρωτάει με απορία και ενδιαφέρον.
Πρωταγωνιστής: “Θυμάμαι ότι κάποτε ήμουν ευτυχισμένος!”
Ηλικιωμένη κυρία: “Ωραία καλά το πάτε! Τί θυμάστε δηλαδή:”
Πρωταγωνιστής: Θυμάμαι το χαμόγελο μου στον καθρέφτη κάθε πρωί όταν ετοιμαζόμουν για δουλειά! (σηκώνεται κανονικά, ούτε αργά ούτε γρήγορα επάνω στέκεται και σταματάει να κινείται, κοιτάει κάπου στο κενό με νοσταλγία και λέει:) Μου άρεσε να πηγαίνω για δουλειά!
Σιωπή παντού..
Πρωταγωιστής: “Μετά θυμάμαι..(αλλάζει η έκφραση στο πρόσωπο και κάθεται σιγά σιγά πάλι στο έδαφος) να φοβάμαι..” Κίνηση σώματος αργή-σιωπή.., “Θυμάμαι να προσπαθώ να κρατήσω το χαμόγελό μου.. Έφερνα συχνά στο μυαλό μου ένα γνωμικό που είχα διαβάσει κάπου που έλεγε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και μετά καλυτερεύουν όλα.. αλλά όχι..
Θυμάμαι να έχω κάνει όλα όσα μου είχαν πει για να μηξν κινδυνέψω αλλά εξακολουθούσα να φοβάμαι γιατί ενώ μου είχαν πει(τονισμένα) ότι θα τελείωναν όλα, όλα γίνοντας χειρότερα(σκυμένο κεφάλι και μετά ανασηκώνει το κεφάλι) Θυμάμαι! Είμαι ανθρωπος , όχι Θεός, αλλά έχω μία υπερδύναμη...να αγαπάω.. Να αγαπάω τη ζωή, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τη φύση αλλά όχι.. σιγά σιγά και χωρίς να το αντιληφθώ μου το πήραν και αυτό.. με έμαθαν να φοβάμαι!(ο τόνος της φωνής μεγαλώνει) Γιατί ξαφνικά έγινα κίνδυνος! Ποιός;! Εγώ!! Μα γιατί.. Αφού έκανα όλα όσα μου είπαν να κάνω για να είμαι Ελεύθερος!”
Θεατής3: “Πάντα ήσουν ελεύθερος, σε εξαπάτησαν!”
Άλλος από άλλη πλευρά φωνάζει:
Θεατής 4: “Φόρα τη μάσκα σου, είμαστε πολλοί εδώ, θα μας κολλήσεις τίποτα!” Άλλος φωνάζει:
Θεατής 3: Τί να μας κολλήσει ρε;! Αλήθεια: Δεν βλέπετε πού έχουμε καταντήσει;!”
Ο άνθρωπος με τις πυτζάμε σηκώνεται κάνει ένα βήμα μπροστά και λέει:
Πρωταγωνιστής: “Αλήθεια ποιά είναι η αλήθεια;”
Άλλος φωνάζει:
Θεατής 1: “Μας κοροϊδεύουνε!”
Θεατής 4: “Θέλουν το καλό μας!”
Θεατής 3: “ Θα πεθάνουμε όλοι..”
Θεατής 2: Μα αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποτε..”
Ο άνθρωπος με τις πυτζάμε κάθεται πάλι κάτω και λέει:
Πρωταγωνιστής: “Δεν θέλω άλλο αυτό που θυμάμαι.. θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, τότε όταν είχα το χαμόγελό μου αλλιώς θα τρελαθώ..”
Ένας απ’’εξω λέει επιδεικτικά
Θεατής 5: “Έιι! Έχεις ήδη τρελαθεί αλλιώς πως βρέθηκες εδώ;!..”
Σιωπάνε όλοι κουνώντας το κεφάλι με νόημα και ετοιμάζονται να πάρουν ο καθένας το δρόμο του.
Το βιολοντσέλο συνεχίζει να παίζει και όταν τελειώνει το κομμάτι όλοι έχουν διαλυθεί και ο άνθρωπος με τις πυτζάμες σηκώνεται να φύγει και λέγοντας “Γιατί.. γιατί.. γιατί..” φεύγει και αυτός..
Έργο γραμμένο για την ιδέα μου για κινητό μουσικό θέατρο του δρόμου τώρα που τα μέτρα αποκλείουν τους ανεμβολίαστους από τον πολιτισμό.
Επίσης θα μπορούσαμε σαν ομάδα να παρωτρύνουμε τους περαστικούς να λένε μερικές από τις ατάκες των θεατών για να γίνει πιο ζωντανό ακόμη!
