Το Πηγάδι των Ευχών

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ένας άσπρος άδειος καμβάς που όμως μπορούμε να ζωγραφίσουμε και να γεμίσουμε με χρώματα και να του δώσουμε πνοή... :)

Το Πηγάδι των Ευχών

Περιλήπτικά: Μια φορά ένας άνθρωπος καθώς καλλιεργούσε το χωράφι του είδε να πλησιάζει προς το μέρος του ένας σχεδόν γυμνός άντρας με άσπρα γένια και μακρυά μαλλιά. Τα ρούχα του ήταν ελάχιστα και λιωμένα απο την πολυκαιρία και τα πόδια του ματωμένα από το πολύ περπάτημα. Πριν πλησιάσει προς το μέρος του ο άγνωστος άντρας κατέρρευσε και έτσι τον πήγε στο σπίτι του να τον φροντίσει. Τις πρώτες μέρες ο άγνωστος δεν έβγαζε μιλιά από το στόμα του, φαινόταν σοκαρισμένος και απο το βλέμμα του καταλάβαινες ότι το πνεύμα του βρισκόταν αλλού.. Μετά όμως απο λίγες μέρες με τις φροντίδες του καλού χωρικού ο άνθρωπος μίλησε και ο χωρικός τον άκουσε να του διηγήται μια πολύ μυστήρια ιστορία την οποία βέβαια δεν πίστεψε αλλά μετά απο πολλά χρόνια άρχισε να την λέει σαν παραμύθι στα παιδιά του, τα οποία συνέχισαν να τη λένε στα δικά τους παιδιά, και πάει λέγοντας...
Η ιστορία αυτή λοιπόν αρχίζει κάπως έτσι..:
Κάποτε σε μία μικρή συνηθισμένη πόλη ζούσε ένας σχετικά καλός φαρμακοποιός. Ήταν ήσυχος άνθρωπος και είχε το φαρμακείο του στο κέντρο της πόλης. Όλοι στην πόλη τον γνώριζαν και τον σέβονταν. Η ζωή του ήταν απλή και κάθε μέρα την ώρα που δεν είχε πολύ κίνηση στο φαρμακείο έκλεινε για λίγο τα στόρια και πήγαινε στο απέναντι μαγαζάκι που το είχε ένας ηλικιωμένος οργανοποιός. Από το τζάμι του οργανοποιείου έβλεπε αν έχει πελατεία το φαρμακείο του και επέστρεφε αμέσως αλλά πολλές φορές κάθονταν εκεί μέχρι το βραδάκι και έπαιζαν παρέα με τον ηλικιωμένο παλιά αγαπημένα τραγούδια ή τον βοηθούσε να απλώνει το βερνίκι γιατί ο ηλικιωμένος απο τα πολλά χρόνια δεν έβλεπε και πολύ καλά και του άρεσε να τον βοηθάει ο ήσυχος φαρμακοποιός.
Και έτσι οι μέρες του φαρμακοποιού περνούσαν ευχάριστα με την παρέα του ολιγομίλητου οργανοποιού. Οι στιγμές που περνούσε εκεί ήταν οι πιο όμορφες απο τη μέρα που ανέλαβε το φαρμακείο του πατέρα του. Μια μέρα όμως ο οργανοποιός άφησε τα εγκώσμια και το οργανοποιείο άλλαξε ιδιοκτήτη και έγινε ψιλικατζίδικο. Τα βιολιά και οι κιθάρες παρέμειναν στη βιτρίνα να του θυμίζουν τις όμορφες στιγμές που είχε ζήσει εκεί αλλα οι μέρες του ήταν τόσο σιωπηλές ..τόσο άδειες.. και έτσι μια μέρα αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγει. Μέσα του κάτι του έλεγε ότι έπρεπε να ψάξει για κάτι αλλά δεν ήξερε τί ήταν αυτό ακριβώς και έτσι αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γενέτειρα του πέρνοντας μαζί του μόνο την κιθάρα που του είχε χαρίσει το καλοκάγαθος γέροντας. Περπατώντας λοιπόν αρκετά μερόνυχτα, μήνες ίσως και χρόνια έφτασε τελικά σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να περπατήσει άλλο. Οι πατούσες του πονούσαν αφάνταστα αφού και τα παπούτσια του είχαν λιώσει και περπατούσε πλέον ανυπόδητος. Κάθισε λοιπόν να ξεκουραστεί κοντά σε ένα πηγάδι. Κάθισε στον ίσκιο του μεγάλου πλατάνου που βρισκόταν εκεί. Διψούσε πολύ αλλά αποφάσισε να ξεκουραστεί πρώτα για λίγο και να κοιμηθεί πρίν επιχειρήσει να πάρει νερό απο το πηγάδι. Η αλήθεια είναι ότι από την κούραση της οδοιπορίας ούτε έβλεπε αλλά ούτε άκουγε το ίδιο καλά, αλλά μέσα στην ερημιά και αφού είχε αρχίσει να συνέρχεται λίγο κάτω από τον ίσκιο του όμορφου δέντρου και να νιώθει καλύτερα άκουσε κάτι πρωτόγνωρο. Έναν όχι θόρυβο αλλά ούτε και φωνή.. δεν μπορούσε να το περιγράψει ακριβώς αλλα ήταν ένας ήχος πολύ απαλός σαν χάδι και του μιλούσε σα φωνή που χωρίς να ξεχωρίζει λόγια άκουγε με προσοχή και καταλάβαινε δηλαδή έτσι αντιλήφθηκε στην αρχή τουλάχιστον αλλά μετά έπεισε τον εαυτό του ότι δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ενώ καθόταν λοιπόν προσπάθησε να καταλάβει από που προερχόταν αυτή η "φωνή" και την εντόπισε στο πηγάδι. Παραξενεμένος πλησίασε το πηγάδι και...

Το Πηγάδι των Ευχών

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου